عشق

عشق بزرگ، از خلال کوچکترین مدخل ها راه عبورش را خواهد یافت.

منتظر نمی­ماند تا هنگامه­ی آداب و رسومی فرا رسد که در آمدن و نیامدن مردّدند، آن برکت می­دهد و آرامش می­بخشد ساعت به ساعت و روز به روز.

جایی در این جهان ما یک روح تنها، در انتظار روح تنهای دیگر است در انبوه لحظه­های ملال آور و به طور اعجاب آوری در یک مسیر اتفاقی هر یک دیگری را بر می­گزیند سپس به هم می­پیوندند بسان برگ های سبز با گل های طلایی به یک آمیخته­ی زیبا و اهورایی، و آن گاه که شب دراز زندگی خاتمه یابد راهی به سوی روز جاودان کشیده خواهد شد.

با من، پا به پای عمر بیا ! بودن و به انتها رسیدن، هنوز بهترین است، که ابتدای زندگی بهر رسیدن به انتها بنا شده است.

عشق با روح سرگشته اش آمیخته بود نه فقط با یک جزء محض از وجودش، که با تمام قلبش و تک تک نفس هایش.

عشق حقیقی هدیه ای است خداوندی به انسان تنهای زیر آسمان آن، بندی است نقره ای، حلقه­ای است نقره­ای که در جسم و روح دل را به دل و ذهن را به ذهن گره می­زند.