تولد اجادسا

 

سلام، سلام به همگی، امروز تولد منه، من رفتم تو 23 سال، اصلا باورم نمیشه یعنی این همه سال گذشت و من هیچی نفهمیدم!!! البته گذشتِ سالها رو گفتم نه زندگی، گفتم نگی نگفتی.

انگار همین دیروز بود که ساعت 23 روز 24 آذر 1365 من متولد شدم یعنی روی این کره خاکی پا گذاشتم.

اون روز، البته اون شب صدای نکره من، بیمارستان و گذاشت رو سرش و من با زبون بی زبونی گفتم « سلام من اومدم ».

 بی معرفتا هیچ کدومشون به من خوش آمد نگفتن یعنی اگرم گفتن کسی نبود واسه من ترجمه کنه.

خلاصه خیلی بی­تابی می­کردم خودمم نمی­دونستم چمه، چه دردمه، یدفعه یک خانمی با لباس سفید اومد و تر تمیزم کرد و یه پارچه سفید دورم پیچید آخه با اجازتون من بیب ( یعنی لباس تنم نبود ) بودم، بعد من و پیش خانمی برد که تمامه بدنش سبز بود و نورانی و بود.

 

 آره خودشه اون مامانم بود، و وقتی مادرم و دیدم که الهی قربونش بشم، آروم شدم انگار فقط زبان مادری رو می­فهمیدم و میتونست وادارم کن که گریه نکنم. مامانم هی نازم می­کرد و بوسم می­کرد، یه جور خاصی هم نگام می­کرد آخه اونم اینه من اولین بارش بود که من و دیده بود.

بعد مامانم یه ذره بهم شیر داد و تکونکم داد تا خوابیدم از اینجا به بعد قصه رو تا 23 سالگی یادم نمی­آد فقط همون قسمت اولی رو یادم اومد واسه شما تعریف کردم.

اصولا تو این روز به آدم هدیه می­دن ولی تو این روز  من می­خوام به یه کسی هدیه بدم که خیلی دوسش دارم اونم مادرمِ که واقعا دوسش دارم، پس این ترانه­ی مادر و که از سروده­های خودمه تقدیمش می­کنم البته خیلی جاهاش می­زنه ولی مهم باطنشه که قشنگش کرده پس با هم می­بینیم:

 

ای که از مرز حضورت تا خدا فاصله­ای نیست

تو بیکرانۀ وسعت قلبت رد هیچ قافله­ای نیست

کاش می­شد به هر بهونه واسه تو ترانه­ای ساخت

یا می­شد بی مهر و امضا عشق و تو نگاه تو باخت

کاش می­شد به هر بهونه از تو تا همیشه شعر گفت

یا حَراج کرد کلمات و واسه تو ارزونتر از مُفت

تو همیشگی­ترینی یه فرشته که همیشه رو زمینی

این نه شعر و نه ترانس تو خدای رو زمینی

واسه آرامش قلبم تو همیشه امن ترینی

بین خوشگلای دنیا تو همون قشنگ ترینی

همۀ دار و ندارم پیش وسعت حضورت شاید یه قطره نباشه

که می خوام همون یه قطره توی اقیانوس عشق تو بپاشه

ای که نور آسمونیت روشنی بخش ستارس

منه سرگردونو جا بده که آغوش تو عمر دوبارس